سه قرن پیمان شکنی؛ سابقه آمریکا در بی اعتنایی به توافقات بین المللی - وبلاگ سیب رایانه

به گزارش وبلاگ سیب رایانه، بدعهدی یکی از مشخصه های اصلی آمریکا در جهان به شمار می رود، در این گزارش، معاهده هایی که آمریکا در آنها نقض عهد نموده، یعنی به طریقی به تعهداتی که از او انتظار می رفته عمل ننموده را فهرست نموده ایم.

گروه بین الملل وبلاگ سیب رایانه- منتقدان دونالد ترامپ، رئیس جمهور آمریکا هنگام تصمیم او برای خروج از توافق هسته ای با ایران می گفتند که این اقدام اعتبار آمریکا را از بین خواهد برد و موجب خواهد شد کشورهای دیگر به آمریکا اعتماد ننمایند.

با این حال، سابقه رفتار آمریکا حاکی از آن است که این کشور همواره یک شریک بین المللی غیرقابل اعتماد بوده؛ دولت آمریکا، حتی قبل از خروج دولت ترامپ از پیمان TPP، معاهده جوی پاریس، NAFTA یا برجام بارها رفتارهای مشابهی با توافقات بین المللی داشته است.

این نقض عهدها درست از زمان تشکیل آمریکا ایجاد شدند و واشنگتن، صدها معاهده ای که با قبایل بومی آمریکا امضا کرد را فسخ کرد و یا آنها را اجرا نکرد. در حال آمریکا، علی رغم آنکه خودش را ناظم جهان در مسائل حقوق بشری معرفی می نماید، کشوری است که کمترین تعداد معاهده های حقوق بشری را به تصویب رسانده است.

در این گزارش، معاهده هایی که آمریکا در آنها نقض عهد نموده، یعنی به طریقی به تعهداتی که از او انتظار می رفته عمل ننموده را فهرست نموده ایم؛ البته، برای رعایت اختصار، پیمان هایی که دونالد ترامپ، رئیس جمهور فعلی آمریکا از آنها خارج شده اند از بحث کنار گذاشته شده اند. گفتنی است بخش زیادی از این قراردادها مواردی هستند که آمریکا آنها را ایجاد نموده یا در ایجاد آنها نقش داشته اما آن را تصویب (Ratify) ننموده است. امضای یک معاهده به تنهایی هیچ تعهدی را به همراه ندارد و زمانی کشوری متعهد به مفاد آن می گردد که آن را به تصویب ملی برساند.

معاهدات بین آمریکا و بومی ها (1869-1772)

پایگاه آرشیو اسناد ملی آمریکا می گوید بین سال هایی 1772 374 معاهده میان آمریکا و قبایل بومیان در این کشور 374 معاهده منعقد شده است. از میان این معاهدات، آمریکا به بسیاری از آنها عمل ننموده است.

معاهده کاناندیگوا یکی از اولین معاهداتی است که بین بومی های آمریکا و جورج واشنگتن به عنوان نماینده ایالات متحده آمریکا به امضا رسید.

پیمان ورسای (1919)

وودراو ویلسون، یکی از افرادی بود که برای پیمان ورسای تبلیغ کرد و بر سر آن مذاکره کرد. این پیمان که بین دولتهای پیروز جنگ (انگلیس، روسیه، فرانسه و آمریکا) و متحدین شکست خورده (آلمان، عثمانی، ایتالیا، اتریش-مجارستان) حاصل شد به جنگ جهانی اول پایان داد. ویلسون هنگام حصول این توافق در نقل قول مشهوری گفت: دست کم این است که جهان آمریکا را ناجی جهان می داند.

علی رغم این، مجلس سنای آمریکا در نوامبر سال 1919 این پیمان را به تصویب نرساند. این اتفاق، تعهدات آمریکا به معاهدات بین المللی را زیر سوال برد و وقوع جنگ جهانی دوم را کلید زد.

کنوانسیون بین المللی کار (1949)

قدیمی ترین معاهده ای که هنوز منتظر تصویب سنا است، قراردادی است که در سال 1949 برای به رسمیت شناختن بین المللی آزادی انجمن ها و محافظت از حق انسان ها برای تشکیل سازمان ها ایجاد شده. این توافقنامه به امضای 154 کشور، از جمله آمریکا رسیده و در سال 1950 به اجرای کامل درآمده است. با این حال، آمریکا هرگز آن را تصویب ننموده است.

توافقنامه ژنو، 1954

کنفرانس ژنو در سال 1954 به منظور پایان بخشیدن به جنگ کره و اولین جنگ هندوچین تشکیل شد. این معاهده با امضای ویتنام، فرانسه، چین، شوروی و انگلیس رسید. آمریکا با وجود شرکت در این کنفرانس و مذاکرات مربوط به به آن از امضای این توافقنامه خودداری کرد.

معاهده حذف همه انواع تبعیض علیه زنان (1979)

آمریکا با امضای این معاهده در سال 1980 یکی از 156 کشوری شد که این توافق را برای پایان دادن به تبعیض های جنسیتی امضا کرد. با این حال، مجلس سنای آمریکا از سال 1980 تا به حال آن را به تصویب نرسانده است.

کنوانسیون ملل متحد در خصوص حقوق دریاها (1982)

کنوانسیون ملل متحد در خصوص حقوق دریاها (به انگلیسی: United Nations Convention on the Law of the Sea) یک معاهده بین المللی است که در 10 دسامبر 1982 در سومین کنفرانس سازمان ملل متحد در خصوص حقوق دریاها در شهر مونتگوبی کشور جامائیکا به امضا رسید. آمریکا هنوز این معاهده را به تصویب نرسانده است.

پیمان نامه حقوق کودک (1989)

این معاهده نخستین توافقی است که به تشریح حقوق بچه ها در زمینه های مختلف تحصیلی، بهداشت و عدالت می پردازد و در نوامبر 1989 به تصویب مجمع عمومی سازمان ملل متحد نهاده شد. آمریکا تنها عضو سازمان ملل است که این پیمان نامه را تصویب ننموده است.

توافق هسته ای کره شمالی (1994)

کوشش کره شمالی برای دست یابی به فن آوری هسته ای از سال های اولیه دهه پنجاه میلادی شروع شد. در دسامبر 1952 کره شمالی مؤسسه ای به نام مؤسسه تحقیقات انرژی هسته ای تأسیس کرد، اما فعالیت های هسته ای کره شمالی با انعقاد قرارداد همکاری های فنی با شوروی در فوریه 1956 شروع گشت.

در خلال دهه های هفتاد و هشتاد میلادی، مرکز ثقل توسعه صنعتی کره شمالی بر برنامه هسته ایآن قرار داشت و در این دوران پروژه هسته ای آن رشد قابل توجهی یافت.

آمریکا و کره شمالی اکتبر 1994 برای پایان دادن به برنامه هسته ای کره شمالی به توافقی موسوم به چارچوب توافق برای پایان دادن به بحران و کنترل برنامه هسته ای کره شمالی دست پیدا کردند.

با وجود این، دولت آمریکا درست از زمان شروع توافق از اجرای تعهدات خودش سرباز زد که بارها با هشدار کره شمالی رو برو شد.

پایان در کارزار انتخابات ریاست جمهوری سال 2000، وعده لغو یا پاره کردن این توافق هسته ای یکی از مواردی بود که جورج دبلیو بوش آن را مطرح می کرد. زمانی که او به قدرت رسید، با توجه به اینکه فروپاشی وعده داده شده کلینتون در کره شمالی هنوز محقق نشده بود او کوشش کرد با اعمال فشار بر کره شمالی، این کشور را به خروج از توافق وادار کند.

بوش چند ماه بعد از روی کار آمدن اظهار داشت که دولتش قصد بازنگری در سیاست هایش در قبال کره شمالی و چارچوب مورد توافق دارد. سخنرانی او در سال 2002 که از کره شمالی کنار ایران و عراق به عنوان سه محور شرارت نام برد تقریباً همگان را به این نتیجه رساند که هیئت حاکم در آمریکا قصدی برای اجرای تعهداتشان در توافق هسته ای ندارد.

بوش چند ماه بعد، اظهار داشت که نهادهای اطلاعاتی آمریکا شواهدی در دست دارند که نشان می دهند کره شمالی برنامه ای مخفیانه برای غنی سازی اورانیوم دارد و به همین دلیل توافق هسته ای را نقض نموده است. او بر همین اساس عدم تعهد واشنگتن به این توافق را اظهار داشت.

اما تنها در سال های بعد بود که مقام های آمریکایی اعتراف کردند ادعای مطرح شده توسط دولت بوش انطباقی با واقعیت ها نداشته و برنامه مخفیانه کره شمالی برای غنی سازی اورانیوم ادعایی بیش نبوده است. مارس سال 2007، جوزف دی ترانی، افسر اطلاعاتی دولت آمریکا در امور کره شمالی گفت درباره وجود برنامه غنی سازی اورانیوم کره شمالی، به خلاف آنچه قبلاً ادعا شده بود اطمینان وجود ندارد.

چندی بعد رسانه های آمریکا دلیل واقعی خروج آمریکا از این توافق را اظهار داشتند. به عنوان مثال روزنامه واشنگتن پست سال 2005 فاش کرد بیل کلینتون در زمان توافق به نمایندگان کنگره وعده داده بود دولت کره شمالی قبل از آنکه احتیاج باشد آمریکا به تعهداتش پایبند بماند، سقوط خواهد نمود.

این روزنامه در سال 2005 یعنی چندین سال بعد از لغو شدن توافق هسته ای کره شمالی نوشت: بعضی از مقامات اسبق در دولت کلینتون گفته اند که آنها هرگز تصور نمی نموده اند مجبور به ساخت رآکتورهای آب سبک باشند، چون فرض آنها، که البته اشتباه بود این بوده که این رژیم قبل از ساخت رآکتورهای مورد نظر فروخواهد پاشید.

اساسنامه دیوان کیفری بین المللی (اساسنامه رم)

اساسنامه رم که به تشکیل دیوان بین المللی دادگستری منجر شد مورد مذاکره 148 کشور نهاده شد. از میان این کشورها 120 کشور پیش نویس نهایی را در سال 1998 پذیرفتند.

بیل کلینتون، رئیس جمهور اسبق آمریکا در سال 2000 این توافقنامه را به امضا رساند، اما تحویل آن به سنا برای تصویب را به این بهانه که ضروری است آمریکا نحوه کارکرد این دادگاه را زیر نظر بگیرد به تأخیر انداخت. دو سال بعد که اساسنامه کاملاً اجرایی شده و به تصویب 60 کشور رسیده بود، جورج دبلیو بوش به سازمان ملل متحد خبر داد که دیگر احتیاجی به تصویب این اساسنامه در سنا نیست.

پیمان کیوتو 1997

آمریکا با وجود امضای این پیمان که برای کاهش صدور گازهای گلخانه ای در سال 1997 صادر شده بود از تصویب آن خودداری نموده است. آمریکا در کنار کانادا، سودان جنوبی و آندورا تنها کشورهایی هستند که این پیمان را اجرا نمی نمایند.